Wat is het weer lang geleden dat ik mijn laatste bericht schreef, over mijn zoektocht naar een nieuwe baan. Uiteindelijk vond ik m in maart van dit jaar. Halverwege de maand zag ik een vacature, die eigenlijk al gesloten was, maar schreef toch een brief want m’n hart ging er gewoon harder van kloppen.
Ik werd uitgenodigd voor een gesprek en daarna mocht ik al snel door naar gesprek nummer 2. En ik was me toch enthousiast. Die donderdag van dat tweede gesprek ging ik met een “spring in my step” terug naar huis. Na het weekend zou ik het horen. Na 2 jaar geen baan, zou ik die maandag meer horen. En ik had er een heel goed gevoel over.
En toen…. volgde er vrijdag een persconferentie waarin minister Rutte aankondigde dat we een intelligente lockdown in gingen. Alles op slot. En bij mij sloeg de stress acuut toe. Het zal toch niet, vind ik na al die tijd de perfecte baan en dan nu dit?!?!
Die maandag kreeg ik alsnog het telefoontje dat ze me heel graag wilde hebben voor de functie….. MAAR…… dat ze even niet wisten hoe ze dat nu moesten aanvliegen en per wanneer het dan effectief in zou kunnen gaan. Ik zei toe dat ik wel even kon wachten met starten (hoewel dat financieel helemaal niet handig was, maar damn die baan leek me zo leuk dat het me dat wel waard was), maar dat ik wel graag zsm zou weten hoe en wat.
Uiteindelijk kon ik pas in mei beginnen, in eerste instantie voor iets meer dan de helft van de oorspronkelijke uren. Niet ideaal. Maar toch. Mijn voorgangster was inmiddels al naar een nieuwe baan en mijn project lag dus helemaal stil. En geen warme overdracht. Niet ideaal. Maar toch. Oh ja, en ik moest natuurlijk 100% thuiswerkend beginnen, want die intelligente lockdown. Niet ideaal. Maar toch.
Inmiddels zitten we bijna in december, heb ik al een paar maanden gewoon de volledige projecturen en werk ik nog steeds grotendeels thuis (al heb ik wel ook een vaste dag op kantoor, geef ik daar ook wel eens een training en kom ik nu ook af en toe op middelbare scholen en mbo’s voor mijn project). Ik heb mezelf zo goed en zo kwaad als het ging ingelezen en ingewerkt (daarbij mijn geweldige leidinggevende, bestuur, collega’s regelmatig inschakelend). Ik stelde me aan heel veel mensen voor. En tja… ik kom er ook nog steeds wel achter dat ik dingen niet weet, die ik in een normale situatie wel zou moeten weten . Daar ontkom je niet aan, in deze situatie.
Tegelijkertijd heeft deze rare manier van opstarten er wel voor gezorgd dat ik m’n eigen draai aan dingen heb kunnen geven. (want tja, als je niet weet hoe het eigenlijk altijd ging/moest, dan kun je het gewoon lekker zelf verzinnen) En het vertraagde tempo tijdens die eerste lockdown (en mijn opstartfase) zorgde er ook voor dat ik op m’n gemak heb kunnen zoeken naar de manieren die voor mij het beste werken.
De flexibiliteit van het thuiswerken en de noodzaak om uit de box te denken (of het soms gewoon geen idee hebben hoe die box er überhaupt uit ziet) past me erg goed. Ik kan / mag / MOET creatief zijn. En als mijn hoofd dat even niet wil in de ochtend, dan sluit ik mijn laptop en dan doe ik het gewoon lekker in de middag. Of de avond. Of allebei, want als de flow eenmaal komt, dan werk ik gewoon lekker door. En de extra uren die ik dan maak, die pak ik dan een andere keer terug. Zodat ik uitgebreid kan lunchen. Of een wandeling in het bos maak tussendoor.
Zo’n verschil met mijn vorige baan. Die juist Uber-gestructureerd was en procesmatig helemaal dichtgetimmerd. (door mensen die het werk zelf niet deden) Nu moet ik zelf ook zorgen voor afbakening en structuur (want anders kom ik natuurlijk nergens toe) maar dit kan ik zelf doen. Op ene manier die bij mij past. En ja, dan kom je jezelf af ten toe tegen en dat is dan best wel even confronterend. Maar dan stel je weer bij en kun je doorrr…
You live, you learn… and you love
Want het allermooiste….. mijn project gaat “Over de Liefde”
Over de liefde 