Pfff… waar moet ik beginnen met de uitleg van wat muziek voor mij betekent? Kijk er is enorm onderzoek gedaan naar de effecten van het maken van en luisteren naar muziek op je hersenen/hersenfunctie en de conclusies lijken te zijn dat dat ook heel veel voordelen heeft. (lees hier wat ze er bij de hersenstichting van vinden). Hele slimme mensen hebben daar dus heel gedegen naar gekeken en testen gedaan en zo.
Nou denk ik dat we, ook zonder al die knappe koppen en gedegen onderzoeken, allemaal wel weten dat je je van muziek blij kan voelen. Of andere emoties bij je kan oproepen. Ikzelf word heel makkelijk emotioneel van muziek. (brok in de keel en/of met zo’n tranengordijn voor m’n ogen, of juist extreem blij of zelfs een beetje agressief). Ja, ik ben me daar een emotionele jo-jo. Ik voel veel. Altijd. En daar kan ik niet altijd iets (constructiefs) mee. Het luisteren naar muziek is voor mij een echte uitlaatklep, ik heb altijd liedjes in mijn hoofd, dans door de kamer en zing uit volle borst (en niet altijd even zuiver, sorry buren) lekker mee.
Op dit gedeelte van de site ga ik muziek delen. Liefdesliedjes, liefdesverdrietliedjes, guilty pleasures (waar ik me dus gewoon helemaal niet schuldig over voel) liedjes waar ik blij van word en energie van krijg. Soms met een stukje tekst erbij, en soms ben ik daar gewoon te hard voor door de kamer aan het dansen. En wie weet ook wel eens een door mij zelf gezongen liedje.
Voor nu een echte “guilty-pleasure-feelgood-meedans-en-zingen-zo-hard-als-je-kan-nummer. Gewoon omdat het lekker is!
PS: Als je nog luister, meezing of meedans tips hebt voor me, laat een reactie achter hieronder, via het contactformulier of per mail naar verhalenoverdeliefde@gmail.com
Ik hartje lekker eten. Snoepen. Snaaien. Genieten. Ja, de liefde van deze vrouw gaat zeker óók door de maag.
Zou het toeval zijn dat mijn lief chefkok is en zich as I type aan het omscholen tot chocolatier/patissier? Misschien wel (of misschien moest het gewoon zo zijn). Hoe dan ook, het voegt zeker wat toe aan mijn geluksgevoel!
Hier deel ik mijn favoriete recepten. En wees niet bevreesd, ze zijn niet allemaal hoog in calorieën. Maar wel hoog in genotswaarde.
En…. als ik ze kan maken, kan jij het ook!
PS. Mocht je wensen hebben voor een lekker recept, of een van mijn recepten hebben uitgeprobeerd, laat het me weten via het contactformulier of verhalenoverdeliefde@gmail.com.
Romantische Liefde, liefde voor je gezin, je familie, je huisdier, je vrienden. Maar ook liefde voor alle kleine en grote dingen die je blij maken en de wereld net een beetje mooier/leuker.
Ik ben de afgelopen periode enorm op zoek gegaan naar, tja naar wat? Mezelf vooral. Wat wil ik nu echt, waar word ik nu gelukkig van? En ook, wat heb ik bij te dragen aan een mooiere, betere wereld?
Ik stopte met de baan die ik had, omdat hij echt niet meer bij me paste. Ik las boeken. Ik deed een hbo cursus Seksuologie. Ik volgde Webinars en podcasts en ik soul searchte wat af.
Tot ik onlangs naar de tweedaagse Masterclass ging waar de volgende vraag gesteld werd: Waar doen we het uiteindelijk allemaal voor? Het antwoord? Het geluk zit in onszelf en uiteindelijk doen we het allemaal voor de liefde. Was dit nieuws? Neuh. Beetje open deur zelfs. Maar daarom niet minder waar. En op de een of andere manier kwam deze keihard bij me binnen.
Dus ik ga schrijven. Over de Liefde. Omdat het kan. Omdat ik het leuk vind.
Ik houd van eten. Dat moge duidelijk zijn. En vind het zonde dat er zoveel goed eten weggegooid wordt. Brood mag maar 1 dag verkocht worden en daarna moet het weg. Terwijl het nog gewoon goed en hartstikke lekker is.
Ten minste houdbaarheidsdatums zeggen niet dat het eten na die datum niet meer goed is, sterker nog, er zit een marge op omdat wij graag altijd helemaal zeker van onze zaak willen zijn. En na die datum, willen we het vaak niet meer gebruiken en mag het al helemaal niet meer verkocht worden. Terwijl in verreweg de meeste gevallen het product nog hartstikke in orde is.
Maar het mag niet meer verkocht en we gooien het weg. Supermarkten plakken kortingsstickers op de producten. Of geven in het gunstigste geval de producten weg aan voedselbanken net voor die uiterste houdbaarheidsdatum. Maar er wordt zoveel weggegooid. Zeg maar eerlijk: hoeveel van jullie gooien iets dat over de datum is, zó in de prullenbak? Zonder maar even te kijken of te ruiken? Ik deed het in ieder geval ook lang zo.
En toen bleek ik toch hersens te hebben en het vermogen om zelf te beslissen of iets nog goed is of niet. En maakte ik er een sport van om bij de Jumbo bij ons om te hoek de versartikelen met de datum van vandaag te pakken en gratis mee te nemen (een van die garanties van de Jumbo, artikelen met tht datum van dag van aankoop, krijg je gratis mee. Moet je dat wel even melden bij de kassa trouwens, anders betaal je gewoon de normale prijs).
Ook haalde we laatst tien dozen van 500gr aardbeien die ‘te lelijk’ waren voor de winkels. Nou, ze smaakte er niet minder om. En wij betaalde nog een leuk prijsje ook! Dubbele winst! De meeste aardbeien aten we lekker vers en de rest ging de vriezer in voor smoothies. SCORE!
En toen las ik een artikel over “Too Good To Go”, een app waarop winkeliers en restaurants eten aan kunnen bieden wat ze die dag niet verkocht hebben en ervoor te zorgen dat dit niet weggegooid hoeft te worden. Dit doen ze voor een sterk gereduceerde prijs. Je weet vantevoren niet wat er in de zogenaamde Magic-Boxen zit, maar dat maakt het wat mij betreft extra leuk! Ik hartje verrassingen! In Eindhoven zijn er inmiddels best een aantal aanbieders van eten (maar nog veel te weinig) en wij hebben regelmatig een magic box.
Vandaag nog, kocht ik er een bij een van de bakkers die deelnemen. Score was 5 hele, luxe broden en een bolus. Soms zit er ook gebak bij, harde en zachte broodjes, nou ja, het kan gewoon alles wat er in die bakkerij verkocht wordt en die dag over was. Bij buffetrestaurants (of hotels) mag je vaak zelf scheppen van het buffet. En bij supermarkten kan het eigenlijk van alles zijn. Een risico is natuurlijk altijd dat iets je smaak niet is, maar eigenlijk hebben wij dit nog niet gehad. Vandaag hadden we wel zoveel dat het niet meer in onze vriezer past. (maar goed, dat was dan weer een bonus voor de schoonouders, want die krijgen nu ook anderhalf brood)
Een magic box voelt als een kadootje. Je hebt altijd waar voor je geld (tenminste wij tot nu toe nog wel) en het belangrijkst nog: Je helpt voedselverspilling tegen te gaan.
Meer weten? Check de site van Too Good To Go, download de app en let the magic begin! Enne …. als je contacten hebt bij winkels/restaurants…. laat ze meedoen!
Toen ik in november dit blog bedacht en heel veel wilde ideeën had over wat ik er mee wilde doen was ik echt super enthousiast. Ik had net een masterclass gevolgd, waarna ik dacht dat ik de wereld aankon. En het was een mooie masterclass die op heel veel vlakken helemaal ‘waar’ aanvoelde. Dus ik werd enthousiast (as I do), maakte plannen, spinde gedachtenspinsels (as I like to do) en ging ervoor!!! ….
… En liep helemaal voorbij aan het feit dat ik eigenlijk nog helemaal niet lekker in mijn vel zat en zo BAM! tegen een spreekwoordelijke muur. En mijn site die bleef verstoffen op het www. Ik schreef zo heel af en toe wel iets, maar de negen volgers die ik heb op dit blog, weten vast niet eens meer dat ze zich aangemeld hadden en schrikken zich vast te barsten als ze straks een melding krijgen dat er weer iets te lezen valt hier. (hallo allemaal! Remember me?)
Achteraf denk ik dat mijn grootste “fout” is geweest dat ik zo hard bezig was met aan mezelf werken en mezelf verbeteren, dat ik eigenlijk vergat om aan mezelf te denken. Om gewoon een beetje lief voor mezelf te zijn en voor mezelf te zorgen. Je bent (blijkbaar) niet ineens niet meer overspannen en depressief als je besluit dat je dat niet meer wil zijn. (Hoeveel boeken en blogs je ook leest, webinars, workshops en gezondheidsgoeroes je ook volgt). Op de een of andere manier had ik juist dit wel opgepikt die masterclass, want dat wílde ik het liefste ook geloven. Maar ook daar werd, als ik achteraf mijn aantekeningen nog eens doorneem, gezegd dat de basis toch echt wel je gezondheid en je emoties zijn. Die had ik compleet gebypassed en ging rechtstreeks naar de mindset. Want daar had ik controle over. Dacht ik. Tot ik dat niet meer had.
Nou ja, lang verhaal kort. Ik ging eind november keihard de ziektewet in. En pas toen deze officieel goedgekeurd werd, na een gesprek bij het UWV in januari, (ja, dat duurt dus twee maanden voor je op gesprek kan en hoort of het wel ‘goed’ is dat je ziek bent, super lollig als je al overspannen bent) toen kon ik pas ontspannen. En geoorloofd rusten. Zonder dat ik me verplicht voelde om nog vanalles te doen, behalve rusten en me weer beter voelen. (en therapie)
Hoe het nu gaat? Ja, wel goed eigenlijk. Ik ben nog steeds een beetje huiverig om te hoog van de toren te blazen, ik dacht tenslotte al eerder dat het goed met me ging en toen zat ik er ook naast. Maar ik voel weer meer als mezelf. Ik weet nog steeds niet wat ik met mezelf aan moet, qua werken, maar daar heb ik hulp bij gelukkig. Maar ik kan weer genieten van de kleine dingen. Van m’n gezin. Van de zon (of een keiharde regenbui). Van boeken lezen. Van kei hard meezingen. Van mezelf.
Ik gooi er even een muzikale guilty pleasure in die hier lekker past 😉 :
Ga ik dan nu wel meer schrijven op dit blog? Daar komen we vanzelf achter samen! Hopelijk tot snel!
Ok, ik ben waarschijnlijk de laatste op de wereld die op de suikervrije trein springt. Maar ik zag gisteren de documentaire “That Sugar Film” (te zien op Netflix voor wie ‘m ook nog niet eerder zag). In deze documentaire gaat Damon, die een gezonde en suikervrije leefstijl had, zestig dagen lang bewust wel 40 eetlepels suiker per dag eten. En je zou denken dat je daar superveel moeite voor moet doen. Maar shockingly was het eigenlijk nog lastig om niet veel meer dan 40 eetlepels suiker te eten. Toegevoegde suikers. Allemaal uit voeding die als ‘normaal’ en zelfs ‘verantwoord’ gezien worden. Dus geen junkfood, maar gewoon eten uit de supermarkt. Vaak nog in de magere voedselopties. Hij kijkt ook nog specifiek naar dat hij niet meer calorieën gaat eten dan dat hij voorheen deed. (al haalde hij deze eerder uitverantwoorde vetten; avocados, vette vis en noten en nu uit suikers). En… nou ja. Ik schrok ervan. Als ik eerder oplette op wat ik at, keek ik inderdaad naar ‘kale’ calorieën. Maar spoiler alert: de ene calorie is de andere niet. En toegevoegde suiker is ALTIJD slecht voor je. Hoe gezond, actief en slank je verder ook mag zijn.
Nu was ik toevallig (of niet, ik ben natuurlijk wel actief op zoek naar een levensstijl waar ik me lekkerder bij ga voelen) ook in het “Pioppi dieet’ aan het verdiepen. Dit gaat niet alleen over eten, want het woord dieet is eigenlijk verkeerd vertaald. Eigenlijk zou het correct als lifestyle vertaald moeten worden. Dus voeding, inspanning én ontspanning. Maar goed, dat is in principe dus geen verrassing.
Dusssss…. gezonde eten, ZONDER toegevoegde suikers, meer beweging en zorgen voor stressvermindering. Dat gaat mijn missie worden. En gelukkig staan in het Pioppi kookboek echt superveel lekkere recepten, dus dat stukje komt wel goed. En dat bewegen, dat doe ik gelukkig al steeds meer, dat is een kwestie van volhouden en misschien zelfs uitbreiden. Stressvermindering, nou daar ben ik ook al volop mee aan het werk. (ja, helaas is het nog werk en gaat het nog niet vanzelf, maar ook hier, babysteps. Ik verheug me erop.
Op een ding na: de onvermijdelijke suikerdetox. Want ja, suikers zijn verslavend. (er zijn onderzoeken gedaan dat muizen harder werken voor suiker, dan voor cocaïne). En doordat er hormonen geactiveerd worden na het eten van suiker, die er voor zorgen dat je nog mee wil eten, is het bijna niet mogelijk om te middelen alvorens te stoppen. Dus ga ik cold turkey, vanaf gisteren.
Dat betekent niet dat ik niet meer lekker kan eten, zie je op de foto’s .
Dat het niet makkelijk is en ik de hele dag door aan lekkers denk… dat is iets waar ik nu nog even doorheen moet. Ik merk nu pas hoe vaak ik even iets in m’n mond stopte voor dat lekkere gevoel en dat, nu ik dat niet meer doe, ik continue verlang naar meer. Ik heb geen honger, zo’n soort trek is het niet, het is bijna meer een obsessie dan een daadwerkelijk genot. Bizar eigenlijk als je erbij stilstaat. De komende weken zouden dus in theorie even lastig zijn, maar daarna zou het verlangen naar suikers dus ook gewoon weg moeten zijn. Ik ben benieuwd…
… Zitten jullie ook te wachten op gezonde recepten of lezen jullie dan toch liever de guilty Pleasures? Let me know!…
Nou dat van die vriend die kan koken dat had ik al gemeld he. En dat hij zich inmiddels, naast chefkok, ook chocolatier mag noemen en bezig is om ook patisserie (brood en banket) op zijn cv te kunnen vermelden ook. Maar nu meer over mijn favoriete lekkers. (Wat hij ook niet te vaak mag maken, want daar is mijn zelfbeheersing niet tegen bestand).
Orangetta’s. (gekonfijte sinaasappel, gedipt in chocola).
Eigenlijk hoef je helemaal geen chocolatier te zijn om deze te maken. Ik kan het zelf ook. En als ik het kan…. juistem! En nu de kerstdagen er bijna zijn, is het een leuk en makkelijk receptje om te maken om iets lekkers bij de koffie te kunnen serveren.
Let op! Je hebt wel een week nodig om ze te maken, maar moeilijk is het zeker niet. Zie het als een leuk projectje 😉
Ingrediënten:
Bloedsinaasappels (die zijn in seizoen vanaf december tot maart ongeveer, als ze er niet zijn, kun je ook gewone handsinaasappels gebruiken.
Suiker en Water (afhankelijk van hoeveel sinaasappel je gebruikt, in verhouding 1:1, dus 1 liter water op 1 kilo suiker)
Chocola om te dippen (ik vind zelf pure chocola het lekkers, maar het kan met alle chocola)
Nodig:
Pan
Garde
Grote bak.
Bakpapier
Ok, check! Wat nu?:
Dag 1: Je snijdt de sinaasappels in schijven van ongeveer 0,5 centimeter dik. Het is belangrijk dat ze allemaal ongeveer even net zo dik zijn. Ik gebruik de snijmachine van mijn vriend, want ik ben niet goed met messen en anders wordt het dus een zooitje.
Leg de sinaasappelschijven naast elkaar in een (grote) bak.
Afhankelijk van hoeveel sinaasappelschijven je hebt, maak je je siroopje door gelijke delen suiker en water te mengen en te verwarmen. Als deze goed gemengd is en kookt, mag deze van het vuur af en over de sinaasappelschijven geschonken worden. (Ze moeten helemaal onder staan!)
Laat dit een dag staan.
Dag 2-6 :Giet je siroop terug in je pan en breng deze weer aan de kook. Als deze weer flink kookt (veel belletjes) dan mag het weer over de sinaasappel gegoten worden en moet het weer staan tot de dag erna. Let op: je siroop kookt steeds wat in, dat is ok. Zorg daarom altijd dat je met genoeg siroopbegint zodat deze de sinaasappels geheel blijft bedekken, ook op de latere dagen. Het is niet de bedoeling dat deze te ver inkookt of bruin wordt.
Dag 7: Als het goed is, zijn je sinaasappelschijven geheel versuikerd. Als dit zo is, haal je ze uit de bak en leg je ze op een bakpapiertje om te drogen. (als de bovenkant droog is, draai je ze om de andere kant ook te laten drogen)
Dag 8: (of later op dag 7 als je net als ik wat ongeduldig bent): Smelt de chocola waarin je wil dippen. Dit kan au bain marie (in een schaaltje dat weer in een pannetje met heet water staat) of in de magnetron (wel opletten dat je dat niet te lang/heet doet, want dan verbrand het, steeds kort in de magnetron en tussendoor omroeren tot het geheel gesmolten is)
Dippen maar! (en leg ze daarna weer voorzichtig op een bakpapiertje totdat ook de chocola droog is)
het eindresultaat. Het ziet er misschien niet zo heel spannend uit, maar echt…..
…. no matter wat er nog meer op een goedgevulde etagère ligt, ik ga voor deze lekkertjes… EVERY TIME!
(mocht je nu echt geen zin hebben om dit zelf te ondernemen, maar wel een gelegenheid hebben waarop je lekkere, ambachtelijk en handgemaakte orangetta’s, pralines en ander chocolade lekkers wilt presenteren, kun je altijd even contact opnemen met Geert via https://www.compleetvandekook.nl/ (de chocola staat nog niet op zijn site, die is nog under construction, maar bel/mail voor de mogelijkheden!)
Nou ja, eigenlijk gewoon afgelopen zondag. Was ik in Utrecht in de Jaarbeurshallen voor mijn eerste Dutch Comic Con. Mijn eerste, maar naar ik denk niet mijn laatste. Want oh wat is dat leuk! Blijkbaar ben ik een enorme geek, want ik werd zo super blij van alle mensen die verkleed rondliepen daar. Ik herkende (bijna) alle series en personages en werd hoe langer hoe enthousiaster.
Waarom was ik nog niet eerder daar? Ik hartje gewoon alles! Vooral de sfeer, van mensen die helemaal blij zijn van de aanwezige artiesten en spulletjes en samen met elkaar poseren voor foto’s. (en waarschijnlijk al weken vantevoren op allerlei forums met elkaar aan het praten zijn over wat ze aandoen etc.) Die PASSIE stralen ze uit. En wat geniet ik van passie.
Waar ik ook van geniet is de serie “Once upon a time”. (Netflix kijktip: als je van sprookjes houd die nét even anders zijn als je gewent bent). En laten er nu twee actrices van die serie aanwezig zijn als ‘special guests’. Wat wil zeggen dat je met ze op de foto kon, handtekeningen kon krijgen (kopen) en zij een Q&A deden op het grote podium. Toen s’ochtends de deuren open gingen renden er allemaal mensen meteen naar de rij voor de foto. Ik wist niet wat ik zag. En gillen als pubers bij een popconcert. Oorverdovend.
Ik was er enorm van onder de indruk. Er waren mensen helemaal emotioneel omdat ze hun grote idolen zouden gaan zien. Huilen, hyperventilatie. Echt dat werk. Aangezien ik nogal gevoelig ben voor de emoties van anderen, kwam dit nogal bij me binnen. Ik had nooit gerealiseerd dat zo’n serie voor sommige mensen zoveel meer is dan de leuke avondvulling voor de tv dat het voor mij is. En begrijp me niet verkeerd. Ik leef hartstikke mee met de personages, ik lach en huil net zo goed kei hard mee bij emotionele gebeurtenissen in de show. Maar ik voel geen persoonlijke band met de acteurs. Ik vind ze goed, maar ben geen fan-fan.
Vroeger kon ik wel zo fantaseren over nou ja, Robbie Williams en ehm Jon Bon Jovi. Grenzeloze verliefd, kusjes geven op de televisie als ze in beeld waren. (met terugwerkende kracht sorry voor mijn moeder, want die kon die tv elke keer schoonmaken en nu ik volwassen ben, snap ik pas echt wat voor ’n rotkarwei dat is), ik nam alles op wat er op tv kwam en spoelde de videobanden keer op keer terug om het opnieuw te bekijken, zodat ik alle maniertjes en hoofdbewegingen uit zo’n concert na kon doen. Maar ik ging nooit bij artiesteningangen staan of uren voor een concert al in de rij om al vooraan te staan of zo. Te nuchter of de schijterig? Allebei een beetje denk ik. En vanaf mijn 16de ongeveer was ook de tv wel weer veilig en vond ik bands /artiesten nog wel leuk, maar beschouwde ik me niet meer als fan
Zondag voelde ik dat gevoel weer. Ok, vicariously through others. De spanning, de bewondering, de vreugde, de liefde en de passie. Omdat ‘zij’ er waren. De special guests van de verschillende series. Ik had gesprekken met een aantal van de fans die in de rij stonden te wachten. Ze hadden de dag van hun leven. Een handje, een pose **klik** en door… 10 seconden max. Maar weken naar toe geleefd en waarschijnlijk nog jaren gekoesterd. En dat vind ik zo speciaal!
Nu had ik het geluk dat ik backstage mocht en ook op de foto kon met deze twee actrices. Die IRL net zo mooi zijn op tv overigens. (en nog aardig ook). Wat een impact hebben zij op hun vele fans… Ik hartje!
